woensdag, 19 nov.'08

Uit het eerste boek Samuel
3, 8-10

Opnieuw riep de Heer Samuel, voor de derde keer. Samuel stond op, ging naar Eli en zei:‘Hier ben ik. U hebt me toch geroepen?’
Toen begreep Eli dat het de Heer was die de jongen riep. Hij zei tegen Samuel: ‘Ga maar weer slapen. Wanneer je wordt geroepen, moet je antwoorden: “Spreek, Heer, uw dienaar luistert.”’
Samuel legde zich weer te slapen, en de Heer kwam bij hem staan en riep net als de voorgaande keren: ‘Samuel! Samuel!’ En Samuel antwoordde: ‘Spreek, uw dienaar luistert.’

4 opmerkingen:

WillyD.J. zei

Als de heer je roept, moet je met andere oren luisteren dan je wereldse oren. Van heel dicht bij kan Hij je roepen, een oud koppel dat om de hoek woont, een nieuwe dakloze in de stad die niet weet waarheen, een oude vrouw die overvallen wordt...
Je moet letterlijk waakzaam zijn om zijn stem te horen, en een ontvankelijk hart hebben om te doen wat levengevend is!
Deze twee deugden wens ik iedereen toe!
Willy

19 november 2008 om 02:45
Anoniem zei

Ik herken de roepstem van de Heer niet altijd direct. Soms wel, maar vaak reageer ik ook te laat omdat ik in eerste instantie de stem van de Heer niet herkende. Ook is het wel eens voorgekomen dat ik niet wilde luisteren, dan wist ik dat de Heer iets van mij verlangde. En zou het ook niet kunnen voorkomen dat wij iets doen voor onze eigen roem en eer onder het mom dat de Heer ons riep?

19 november 2008 om 06:44
Anoniem zei

Ja anoniem,ik herken me goed in wat je schrijft,soms is het achteraf heel duidelijk dat de uitgevoerde'opdracht'door de Geest werd geinspireert,maar soms willen we niet luisteren---ik denk nu aan twee voorvallen waar ik luisterde en waar ik niet luisterde.Op een dag werd ik gedreven(zonder reden) naar familie die een handelszaak hadden,het kleinkind lag in een bureeltje op twee stoelen,zonder fit en zonder intresse voor iets,ik was alleen bij haar en legde mijn hand op haar hoofd,en bad in de stilte van mijn hart;"Moeder Maria zeg tegen uw Zoon dat Zijn kind ziek is,raak haar aan met uw liefde,bid voor haar zegen haar---en dan stond het kind op ,wou dadelijk naar school,en heeft geen last meer gehad van depressies(de ouders waren in een vechtscheiding en zij was in behandeling bij een psycholoog)ze is de beste van de klas en is na zoveel jaren nog steeds sterk.Enige tijd na dit voorval ,was er een familiefeest ,en het kind was er ook,ik hoorde haar aan haar oma vragen;"Wanneer komt ML" "maar die is er toch"zei de oma,daar zit ze toch"het meisje zei ;"neen oma ML die bij me was toen ik ziek was""dat is ze "zei de oma,het meisje antwoordde;"neen ,ML was héél héél mooi!!!" wie had het kind gezien toen ze ziek was?
In het andere geval werd ik op een zondagnamiddag toen ik een dutje deed,zachtjes aan mijn arm geschud,als een uitnodiging om op te staan, dan ging de telefoon,het was mijn moeder die me vroeg om mee te gaan naar een kerst-tentoonstelling,ik zei;'ben te moe' Het is al lang geleden ,maar elk jaar rond kerstmis is er die spijt dat ik niet inging op die duidelijke,nodiging.

19 november 2008 om 10:42
Anoniem zei

Wat mij opvalt is dat het roepingsverhaal zich afspeelt in de nacht. Mogen we dit letterlijk verstaan? Misschien wel.
In de nacht is het stil, en het is in de stilte dat de Heer roept.
Heden ten dage vraagt het heel wat inspanning om de stilte op te zoeken om weg van alle werelds lawaai te vertoeven bij de Heer.
In de stilte spreekt Hij, roept Hij.
Laat ons die stilte opzoeken, tijd maken om zo bij de Heer neer te knielen.
De stilte zelf is immers al een spreken van de Heer...

19 november 2008 om 11:59

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)