woensdag, 11 febr.'09

Uit het evangelie volgens Marcus
7, 20-23

Jezus sprak:
‘Wat uit de mens komt, dat maakt hem onrein. Want van binnenuit, uit het hart van de mensen, komen slechte gedachten, ontucht, diefstal, moord, overspel, hebzucht, kwaadaardigheid, bedrog, losbandigheid, afgunst, laster, hoogmoed, dwaasheid; al deze slechte dingen komen van binnenuit, en die maken de mens onrein.’

5 opmerkingen:

Anoniem zei

Het wonder gebeurt;"Door omgang met Hem door verbondeheid met Jezus wordt ons hart rein,worden onze kwalen genezen en onze wonden geheeld.ml

11 februari 2009 om 08:43
Anoniem zei

Discussie "ONS" - gisteren - hierna het antwoord van professor Peter Schmidt (waarvoor heel veel dank !)

Dat meervoud is van oudsher een 'crux interpretum' ofte 'een kruis
voor de uitleggers'. Ook onder wetenschappers zijn er verschillende
verklaringen voor gegeven.
(1) Een overblijfsel van polytheïsme. Het woord 'Elohim', 'God', is
eigenlijk een meervoudsvorm, en buiten de strikte toepassing op JHWH
is het in de bijbel ook gebruikt voor de vreemde goden en voor
allerlei hogere wezens. De 'wij' in genesis zou dus kunnen een
overblijfsel zijn van een oudere vorm van Israëls geloof, namelijk een
polytheïstische (die zeker bestaan heeft tot ver in de koningstijd).
Het probleem is hier echter dat de auteur van Genesis 1, die behoort
tot de Priesterlijke redactielaag (P) van de bijbel - rond 550,
tijdens de Babylonische ballingschap -, strikt monotheïstisch denkt,
en men moeilijk zulk een 'lapsus' bij hem nog kan verwachten.
(2) Een majesteitsmeervoud (plurale maiestatis), zoals vroeger door
pausen en koningen bij ons gebruikt werd ("Wij, Boudewijn, koning der
Belgen..."). Probleem is hier echter dat het majesteitsmeervoud in de
bijbel elders niet voorkomt, en dat God er altijd in de 1e persoon
enkelvoud spreekt (één uitzondering: Ezra 4,18).
(3) Aanduiding van de Drievuldigheid: meervoud omwille van de drie
personen. Deze geliefde uitleg van de kerkvaders is op het niveau van
P eigenlijk ondenkbaar, en mag U vergeten.
(4) Een veel gehoorde uitleg is die, dat God zijn hofhouding
aanspreekt of consulteert, d.w.z. de engelen (en andere hogere
wezens?) die Hem vergezellen. Dat zou in de Perzische tijd goed kunnen
- denk aan het begin van Job, waar God zijn Hoge Raad samenroept -,
maar is op het niveau van P ook erg onwaarschijnlijk. De priesterlijke
verteller lijkt geen goddelijke hofhouding te kennen.
(5) De meest aanvaardbare uitleg lijkt die te zijn van een 'plurale
deliberationis' of het 'meervoud van beraadslaging'. God overlegt bij
zichzelf wat Hij zal doen, en gebruikt het meervoud. Zie in dat
verband bv. ook Jesaja 6,8: "wie zullen wij zenden?".
Nauw verwant daarmee is het "plurale exhortationis", of "meervoud van
aansporing": men spoort zichzelf aan iets te doen en gebruikt het
meervoud. Dat is iets dat ook vandaag nog gebruikt wordt. Ik zeg bv.
dikwijls tot mezelf: "Kom, we zijn ermee weg." e.d.
In de bijbel is het zeker betuigd. Zie bv. Gen 11,7,"Kom, laat ons
afdalen..." terwijl vers 8 daar reeds het enkelvoud herneemt.
Ik denk dus dat U de meervoudsvorm het beste zo kan lezen: als een
beraadslagend en aansporend meervoud, eigenlijk een soort stijlfiguur.
Polytheïsme of andere wezens op wie wij zouden moeten gelijken hoeft U
niet te veronderstellen.

11 februari 2009 om 14:52
Anoniem zei

Gelukkig dat God ons onze slechte eigenschappen die ons onrein maken vergeeft. Laten wij levenslang blijven streven naar reinheid van hart en ons verre houden van de dingen die ons onrein maken, ik als eerste, want o wat ga ik vaak in de fout.

11 februari 2009 om 15:31
Anoniem zei

Hartelijk dank voor het antwoord van professor Schmidt! Boeiend en nuttig.

11 februari 2009 om 16:24
Anoniem zei

Mijn beste dank aan professor Peter Smidt!!!
Een zeer gedetailleerde uitleg!
Ook dank aan alle anderen die gereageerd hebben op mijn vraag.
C.

11 februari 2009 om 16:50

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)