zaterdag, 14 maart '09

Uit het evangelie volgens Lucas
15, 20b

Zijn vader zag hem in de verte al aankomen. Hij kreeg medelijden en rende op zijn zoon af, viel hem om de hals en kuste hem.

1 opmerking:

Anoniem zei

Een parabel waar ik het altijd heel moeilijk mee heb gehad.
Juist omdat ik mij zo goed kan identificeren met de oudste zoon. Ik vond de woorden “Mijn jongen, jij bent altijd bij me, en alles wat van mij is, is van jou." eigenlijk maar een magere troost. (Menselijk, niet ?).
Vandaag, na de zoveelste analyse, besef ik dat ook ik al heel dikwijls heb moeten zeggen : “Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u, ik ben het niet meer waard uw zoon genoemd te worden; behandel mij als een van uw dagloners.” En telkens werd ik opnieuw aanvaard.
"God vergeet ons nooit !" op voorwaarde dat wij bereid zijn terug te keren met oprechte spijt. En oprechte spijt doet pijn.
Wij hebben geluk dat God altijd barmhartig is. Het is aan ons het geluk niet te tarten.
Dank u wel, God, voor uw barmhartigheid ! ! !

14 maart 2009 om 08:35

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)