Uit de eerste brief van Johannes
5, 14
Wij kunnen ons vol vertrouwen tot God wenden, in de zekerheid dat Hij naar ons luistert als we Hem iets vragen dat in overeenstemming is met zijn wil.
Archief bijbelcitaten + reacties
-
▼
2008
(102)
-
▼
oktober
(32)
- vrijdag, 31 okt.'08
- donderdag, 30 okt.'08
- woensdag, 29 okt.'08
- dinsdag, 28 okt.'08
- maandag, 27 okt.'08
- zondag, 26 okt.'08
- Terug dagelijkse mail
- vrijdag, 24 okt.'08
- donderdag, 23 okt.'08
- Geen dagelijkse mails meer
- woensdag, 22 okt.'08
- dinsdag, 21 okt.'08
- maandag, 20 okt.'08
- zondag, 19 okt.'08
- zaterdag, 18 okt.'08
- vrijdag, 17 okt.'08
- donderdag, 16 okt.'08
- woensdag, 15 okt.'08
- dinsdag, 14 okt.'08
- maandag, 13 okt.'08
- zondag, 12 okt.'08
- zaterdag, 11 okt.'08
- vrijdag, 10 okt.'08
- donderdag, 8 okt.'08
- woensdag, 8 okt.'08
- dinsdag, 7 okt.'08
- maandag, 6 okt.'08
- zondag, 5 okt.'08
- zaterdag, 4 okt.'08
- vrijdag, 3 okt.'08
- donderdag, 2 okt.'08
- woensdag, 1 okt.'08
-
▼
oktober
(32)
10 opmerkingen:
Ik weet zeker dat het in overeenstemming zou zijn met de wil van God als een ziek familielid van mij, dat diep gelovig is, zou genezen. Toch heeft datzelfde familielid juist gisteren van een arts gehoord dat men niets meer voor hem kan doen. Er is in mijn familie, niet alleen door mij- in Lourdes heb ik een kaars voor hem gebrand en gebeden- maar ook door veel anderen is er voor hem gebeden. En dan lees ik zo'n tekst. Ik kan er geen kant mee op.
Goede God,
niets kan U ontgaan van wat Gij in uw goedheid hebt geschapen,en iedereen nodigt Gij uit om op uw liefde in te gaan.
Wij bidden; maak ons onbevangen voor Uw woord : breng in herinnering dat Gij niemand vergeet en dat Gij een zorgzame Vader bent voor alle mensen.Amen.
Isolde, weet je wel zeker dat het in overeenstemming is met Gods wil, of is het jou (jullie)wil?
Beste Isolde,
Ook mijn mama is vorig jaar gestorven aan darm- en leverkanker. Ze was haar gehele leven doodsbang van die ziekte geweest omdat ze ook haar moeder en oma verloren had op jonge leeftijd aan kanker, ze waren respectievelijk 48 en 53 jaar oud. Ze heeft heel matig geleefd en alles gedaan om haar gezondheid op peil te houden, ze is 82 jaar geworden en tenslotte toch aan die ziekte overleden. Ze was zeer gelovig en bad voor iedereen die er haar om vroeg of zelfs niet vroeg en God luisterde steeds naar haar, maar haar eigen gevreesde ziekte heeft ze toch moeten ondergaan. Ik dacht eerst nu luister God precies toch niet naar haar maar de dag dat ze het vreselijke nieuws kreeg, heeft ze er nooit één dag over geklaagd! Ze zei " Ik ben O.L.Heer DANKBAAR omdat ik toch zo oud ben geworden, haar man had ze ook plots verloren op 64 jarige leeftijd, hij had zijn pensioendromen niet mogen waarmaken. In die periode heeft ze het efkens lastig gehad met haar geloof, want ze hield zielsveel van hem, maar God schonk haar kort erna 3 kleinkinderen en samen met haar 3 kinderen heeft ze deze moeilijke periode voor haar doorstaan. Ze zei " Ik ben Hem dankbaar voor alles wat Hij mij geschonken heeft. Mijn vader zei op het moment dat ik aankondigde dat ik in verwachting was van mijn dochtertje op 34 jarige leeftijd, moet je er nu nog aan beginnen, maar ik kon moeilijk kinderen krijgen. Maar achteraf is gebleken dat dat kleine kind heel veel vreugde gebracht heeft want ze was papa's laatste kleinkind en zijn lieveling. Dit kleine kind heeft op 2 1/2 jarige leeftijd ook mijn mama erbovenop geholpen toen papa zo plots stierf. Zo zie je dat God in Zijn Voorzienigheid zijn geliefden toch volgt en beschermd.
Alles heeft maar zin achteraf, als de meeste emoties wat gelouterd zijn, dan zie je klaar in het PLAN van God met ons leven. TWIJFEL DUS NIET AAN HEM,SPREEK MET HEM ALS EEN VRIEND DIE ALTIJD AAN JE ZIJDE STAAT EN OVERAL MET JE MEEGAAT EN JE ZULT HEM BINNEN IN JOU VOELEN EN AL JE LASTEN ZULLEN LICHT WORDEN OMDAT HIJ ZE SAMEN MET JE DRAAGT. sterkte !!
Anonieme schrijfster, hartelijk bedankt voor deze getuigenis. Dit bemoedigt mij.
Annie: Laat ik het zo zeggen, ik kan me niet voorstellen dat dit de wil van God is. Natuurlijk wil ik- wil mijn familie- dat deze man geneest. Misschien beoordeel ik het verkeerd, maar ik ben niet in alle gevallen van ziekte en lijden er zo vast van overtuigd dat het de wil van God is dat iemand geneest. Het is echt niet zo dat ik veronderstel dat God op mijn, of op andermans gebed altijd direct verhoort en vaak kan ik aanvaarden dat God anders beschikt. En niet altijd even gemakkelijk hoor, denk dat vooral niet. Soms is het een worsteling, maar dan kom ik er toch uit. Dan kan ik door tranen heen toch tot aanvaarding komen. Ik ben mijn eigen man verloren door darmkanker en het heeft heel lang geduurd, jarenlang, totdat ik aan het Uw wil geschiede toekwam. Zelfs in die situatie heb ik niet altijd gedacht dat dit nooit Gods wil kan zijn. Maar er zijn ook situaties waarin ik me niet kan VOORSTELLEN dat het ECHT de wil van God is dat iemand ongeneeslijk ziek is. Ik ben niet zo vroom en devoot dat ik me zomaar neerleg bij wat er gebeurt, zeker als ik me niets kan voorstellen bij de wil van God in bepaalde situaties.
Ieder huis heeft zijn kruis.
Ik ken geen huis waar het
niet aanwezig is. Vele dragen het waarvan wij het niet weten. Het gaat om de aanvaarding. Een ziekte kan soms dingen genezen waarvan wij geen weet hebben. Ook de geest kan een genezings proces nodig hebben. Ik ken mensen die van kanker zeggen dat,dat het beste was wat hen is overkomen, zij hadden God gevonden. Ook ik ben mijn man verloren, maar niet mijn wil geschiede maar Zijn wil, en ik geloof dat het zijn wil was,ookal begrijp ik het niet. Het gaat om een onvoorwaardelijk vertrouwen, dat wil niet zeggen dat wij geen verdriet mogen hebben. Bid niet om genezing maar om de kracht het te kunnen dragen en aanvaarden, vandaar uit gebeuren de wonderen.
Annie
Verdriet hebben mag, maar vooral aanvaarden en onvoorwaardelijk vertrouwen. Ik benijd iedereen die dit weet op te brengen, ik kan dat in ieder geval NU NOG NIET. Ik schreef in mijn eerste reactie op deze tekst dat het pas gisteren bekend is geworden van mijn familielid. En dan meteen kunnen aanvaarden en vertrouwen? Als dat mij al zal lukken in deze situatie, dan gaat daar tijd overheen. Dat lukt mij niet in 1 dag. Mijn visie op bidden, op verhoring ligt helemaal in puin. Want als je niet wordt verhoord, moet men blijkbaar meteen in staat zijn om te aanvaarden wat je wordt toebeschikt. Nogmaals, ik benijd iedereen die hiertoe in staat is en ik zit blijkbaar helemaal fout dat ik dat niet kan. Ik voel me zelfs negatief boordeeld, al weet ik niet helemaal zeker of dat wel terecht is. Ik wil graag ook een reactie van Kris, niet alleen op mijn onvermogen om te aanvaarden wat God hier aan het doen is, maar ook op de visie van Annie, want ik wil ook weer niet stellen dat het fout is wat zij zegt. Ik wil alleen graag ook de mening van Kris en van ieder ander die hierop wil ingaan.
Beste Isolde,
mag ik eerst iets over mezelf vertellen. Ook ik heb (zoals vele mensen, denk ik) dingen meegemaakt waar ik geen raad mee wist... dingen die mijn geloof deed wankelen op haar grondvesten. Twijfels, gevecht, kwaadheid, enz... waren de gevolgen.
Maar met de jaren zeg ik meer en meer, vanuit een innerlijke overtuiging: Gods wegen zijn de onze niet.
Ik zal niet meer zo snel zeggen: 'Ik ben er zeker van dat dit niet Gods wil is...'
Hoe God werkt, wat Hij wil zeggen... daar hebben wij in onze kleinheid zo weinig kijk op. En dit laatste is geen schande, het is gewoon eigen aan ons mensen.
Ik werk in een rusthuis en heb heel dikwijls te maken met mensen die overlijden.
Wanneer een ouderling bij ons sterft, heb ik daar altijd een dubbel gevoel bij.
Enerzijds ben ik droevig omwille van het heengaan. In vele gevallen ben ik lange tijd op weg gegaan (ook al was het beroepshalve) met deze mensen. Dikwijls was er een diepe band ontstaan. Het afscheid valt me dan ook altijd weer opnieuw 'zwaar'.
Maar anderzijds zingt er ook iets in mij bij een overlijden. Het is een stil gezang van diepe dankbaarheid en het besef dat die persoon 'is aangekomen'. Het een sluit het andere niet uit, integendeel, ze gaan hand in hand.
Dikwijls zeg ik in het voorwoord bij een begrafenis tegen de familie: 'Jullie wenen om jullie vader, moeder, oma, opa, broer of zus. Ween maar. Weet dat het tranen van liefde zijn, want jullie zagen hem/haar graag. Ween maar. God ziet jullie tranen, Hij is er in aanwezig, Hij zegent jullie door jullie tranen heen'.
Dit alles neemt zeer zeker de droefheid niet weg, maar je vervult de droefheid met iets hogers, met God zelf.
Beste Isolde...
ik ben me er goed van bewust dat dit alles sneller gezegd is dan gedaan. Een overlijden kan je diep raken, het kan je kwaad maken, je kan (of wil) het niet begrijpen.
Maar allemaal hebben we onze tijd. En veel belangrijker dan het moment waarop wij sterven, is de wijze waarop wij sterven. Als iemand sterft als een intens mooie persoon... dat zit daar iets schoons in, iets ontroerends.
Want God openbaart zich in een overlijden zeer sterk.
Dat doet Hij in de gegevenheid van het sterven van die persoon, maar ook in de mensen die 'achterblijven', in hun twijfels, in hun gevecht,...
Laat ons vooral dankbaar zijn om onze overleden familieleden of kennissen. Laat ons voor hen bidden, en vragen dat ze onze voorsprekers mogen worden.
En ja... ween maar Isolde. Weet dat je in goed gezelschap bent, van ons Heer zelf. Hij begrijpt je tranen meer dan je ze zelf begrijpt.
Ik bid voor je, dat je vrede mag dragen in je verdriet. En dat je tranen, je gevecht, je kwaadheid,... een springplank mag zijn tot een steeds diepere godsontmoeting.
Die Vrede wens ik je graag toe.
kris
jezus weende toen Lazuarus gestorven was,diep menselijk verdriet heeft Hij ons getoont,een leerling staat niet boven zijn Meester!!
Onze kleindochter kwam gisteren met slecht nieuws ivm de opereatie die ze ondergaan heeft en met de mogelijke gevolgen van de chonische ziekte die men ontdekt heeft,een kind van 19 jaar---ze is vol levensmoed ---en doet alsof er niets aan de hand is---hoe dit verwerken?
Heer die die alles weet --ik weet zij is in Uw handen---we hebben een mooie innige diepe band,ze is altijd met al haar wederwaardigheden naar oma gekomen---alles komt goed---ook al weet ik niet hoe.
Tijdens begrafenissen heb ik(bijna)steeds een bruilofsgevoel,en als ik dan al eens durfde zeggen,tijdens de koffietafel---bonneke viert in de hemel feest mee---dan krijg ik woedende blikken en praatjes achter mijn rug---maar ik voel het zo aan --een feestvreugde en blijheid voor die persoon die nu teruggekeerd is naar het eeuwig vaderhuis.ml
Ik denk dat Jezus meelijdt met ons, met zieken. Hij geeft ons gevoelige handen, warm hart om nabij te zijn... onze frustraties blijven bestaan... het is loslaten van mijn 'ik'... we zitten ook in een natuurproces... bladeren van de boom ... en geven nieuw leven naar lente toe. Laat je toe dat God anders is dan in je dromen ?
Een reactie posten